Na ons genoeglijk te hebben ondergedompeld in de wereld van Tolkien en zijn Hobbits, willen we enkele dagen afdwalen van de paden die de haastige tourist volgt met een rondrit op het schiereiland Coromandel. Hier gaat het gewoon om prachtige kustwegen, mooie baaitjes met verleidelijke zandstranden omzoomd door kalkkliffen en dito grotten en rust.

Vooral aan dat laatste hebben we even behoefte na al onze omzwervingen langs smalle bochtige wegen.

Even een pauze nemen, wat zonnen en fotograferen, rustig wandelen langs de stranden en kliffen en lekker uit gaan eten. Er zijn slechtere dingen te bedenken.

Als we het schiereiland verlaten, willen we nog even een kijkje gaan nemen op de “ hot water beach “. Op bepaalde delen van dat strand komt er bij het graven van een put warm water naar boven. Ook een gevolg van de geothermische activiteit in dat gebied. Voorwaarde is dat het laag water is om de geschikte plaatsen te bereiken en dat er niet te veel Duitsers in de buurt zijn want die zijn altijd eerst om een kuil te graven.

Helaas was het hoog water.

Maar we hadden nog iets anders om naar uit te kijken: we zouden vandaag een stuk snelweg van ongeveer 50 km rijden dwars door Auckland heen. Het leek ons een hemels genoegen om de enige snelweg die NZ rijk is te kunnen berijden na 7 weken smalle, bochtige weken. Er was echter ook een keerzijde die wij in Europa maar al te goed kennen, jazeker: “ de file “. Of onze gemiddelde snelheid uiteindelijk zoveel hoger was hebben we niet gecontroleerd, maar we betwijfelen het.

Dus, zo snel als mogelijk opnieuw de kust weggetjes genomen naar de volgende camping toe. ( no. 40 in het rijtje? ) richting de bay of Islands

we rijden Rechtstreeks via Whangarei. We bij de haven uit en daar is toevallig een soort rommelmarktje. Boffen wij even. Twee hele mooie standjes, een met mooie houten kistjes ed en een met mooie glazen sieraden. We kunnen ons beheersen en kopen niks. Goed hoor! Als we verder lopen is er een Schots dansgroepje aan het optreden voor fundraising. Leuk. Terrasje zodat we het goed kunnen zien. Dan boodschappen want we hebben echt niets meer en verder naar Paihia waar we redelijk vroeg in de avond aankomen. Lekker internet dus we kunnen van alles downloaden o.a. een Volkskrantje. Appjes verstuurd etc. Hier blijven we drie nachten. We staan redelijk dicht aan de zee, staat alleen nog een rijtje tenten voor. Niet meer zo druk gelukkig. Je merkt dat hier het seizoen op zijn retour is.
Rustig avondje lekker met klassieke muziek in de camper. Als de zon onder is, wordt het altijd te koud om nog buiten te zitten. Dat is het enige jammere: ‘s morgens en ‘s avonds buiten zitten is er niet bij, veel te fris.

De Bay of islands is eigenlijk een hele grote baai waar diverse grote en kleine eilanden in liggen. De kustlijn wordt daardoor heel uitgestrekt en er is sprake van een opeenvolging van vele kleine baaien.

Met een voetgangersveer zijn we naar één van de grotere eilanden gevaren, Russell, waar heel wat te beleven is, ondermeer omdat het een rol gespeeld heeft in de koloniale oorlog die de Engelsen daar tegen opstandige Maori’s gevoerd hebben. Zo staan daar nog meerdere originele houten gebouwen uit de 19e eeuw, o.a. de oudste katholieke kerk van NZ. met de kogelgaten van die oorlog er nog in. Men gebruikte in die tijd blijkbaar een behoorlijk kaliber want een vinger past makkelijk in zo’n gat. De grafschriften op het kerkhof spraken overigens ook duidelijke taal.

Bovenop een hoge heuveltop staat nog steeds een vlaggenmast die de Maori’s toendertijd meerdere malen hebben neergehaald. Het bezoeken waard want van daaruit krijg je een prachtig uitzicht en overzicht over vele eilanden en baaien.

Voor diegenen die nog een paar muntjes in de kast hebben liggen: er staan daar prachtige houten huizen, type koloniale stijl, al dan niet nieuw of gerenoveerd, te koop. Ruimte, rust en uitzicht gegarandeerd. Ronddwalen via google earth kan, het eiland heet “Russell” in de “Bay of islands”. Wij zijn tevreden met een bescheiden courtage.

In de buurt van onze camping ligt een stukje heilige grond van NZ: Waitangi. Hier werd in 1840 het verdrag ondertekend tussen Engelsen en Maori’s over de verdeling van macht en invloed in NZ. en is de natie gevormd zoals die nu nog bestaat. Over de interpretatie van dat verdrag is men het overigens nog steeds niet volledig eens want de vertaling van het engels naar de taal van de Maori was zeker in die tijd geen sinecure, gebrek aan goede wil daarbij nog daargelaten. Feit is wel dat er nog steeds herstelbetalingen gaande zijn die nu het miljard al ruim hebben overschreden.

Het park is mooi opgebouwd en biedt ook uitzicht op de baai. Bekwame gids die ook wist dat de naam Nieuw Zeeland via Abel Tasman uiteindelijk afkomstig is van het nederlandse “Zeeland”. Na zijn vraag of er Zeeuwen tussen het publiek zaten kon de man voor ons niet meer stuk.

Zonde dat Tasman na zijn eerste contact met Maori Krijgers in hun prauwen onmiddellijk de steven heeft gewend om nooit meer terug te keren. Hoewel wij er ons iets kunnen bij voorstellen, want het spel van intimideren beheersen de Maori’s als geen ander, blijkt uit hun krijgsdansen, tot schrik van de toeschouwers op de eerste rij. (Wij dus)

Hun prauwen, gemaakt van de grootste bomen, zijn kunstig versierd met houtsnijwerk, d? kunstuiting van de Maori’s. De grootste prauw die daar ligt weegt maar liefst 6 ton en wordt door 80 roeiers voortbewogen. Indrukwekkend geval. Al met al een leuk bezoek en een rustige dag.

Morgen gaat de tocht der tochten weer verder richting het noorden.

We gaan niet naar cape Reinga hebben we besloten. 200 km rijden om twee zeeën te zien botsen (Tasmanzee en Stille oceaan) vinden we wat teveel van het goede. ‘s Morgens in de keuken probeert een NZse ons op andere gedachten te brengen: de kaap is een must see vlgs. haar. Even getwijfeld, maar nee, doen we niet. Uurtje later op een terrasje aan de Whangaroa bay, komen we Nederlanders tegen en ook volgens hen is het iets dat we niet mogen missen. Nu dan toch maar, anders blijven we met dat gevoel zitten. Ik zie daar ineens ook vier dames in het paars met rode hoeden. Kan niet missen en ja hoor inderdaad Red Hatters. “Doubtless girls from the doubtless bay”. Even een praatje en een foto natuurlijk! Ze zijn dus echt over de hele wereld, leuk!
We gooien de plannen om en rijden naar het noorden. Op het laatst is het landschap prachtig en speciaal en ook de kaap is wel leuk. Toch geen spijt van. We slapen op een camping aan de weg dichtbij het noordelijkste punt, omdat we met de camper helaas niet naar de kleine campings aan de baaitjes kunnen. Allemaal smalle gravelwegen waar we ons niet aan wagen. Eigenlijk hadden we net zo goed vrij kunnen gaan staan, was even veilig geweest!

Langzaam zakken we af richting Auckland vanwaar we terugvliegen. Nog anderhalve week.....einde komt in zicht helaas.