Na eerst over de langste hangbrug van NZ gelopen te zijn bezoeken gaan we op 25 febr. het Abel Tasman park verkennen, vernoemd naar onze hollandse ontdekkingsreiziger. We laten ons door een watertaxi afzetten in één van de vele azuurblauwe baaitjes. We krijgen er zowaar een “ bounty gevoel “ van. En dat gevoel houden we de hele dag want we volgen nu 7 uur lang (!) een kust track die ons voortdurend vanaf wisselende hoogtes uitzicht biedt op de azuurblauwe baaien en lagunes met mooie stranden. De geheugenkaarten van onze camera’s lopen langzaam vol.
Helaas hebben we ook moeten ervaren dat de gemiddelde backpacker ongeveer 50 jaar jonger is en heel wat minder moeite heeft met dit warme pad dwars door het regenwoud. De waarderende blikken die we kregen waren een schrale troost voor ons vermoeide lijfje.
Gelukkig waren we zo slim geweest om ‘s avonds een tafeltje te reserveren in een restaurant. Het vooruitzicht van een glas Chardonnay bij een bord “ green lipped mussels “ hield ons vrolijk op de been. En ze waren inderdaad lekker.

We hebben ondertussen een goede indruk gekregen van al het moois dat het Zuidereiland te bieden heeft en ook al meerdere keren te horen gekregen dat het Noordereiland heel anders is. Op weg naar Picton dus, de enige plaats waar de veerboot genomen kan worden. Het zijn landschappelijk mooie kilometers rond de talloze baaien en lagunes. Een mooier afscheid kunnen we ons niet wensen.
Wanneer we de prijs van de overtocht te horen krijgen begrijpen we opnieuw waarom de Nieuw Zeelanders, ondanks hun band met Engeland, toch voor de dollar als munteenheid hebben gekozen: je kan dan mooie dollartekens in de ogen krijgen. We blijven ons verbazen over de prijzen die met name aan toeristen gevraagd wordt, maar we moeten het ermee doen.
Van de 31/2 uren durende overtocht varen we ongeveer anderhalf uur door een uitgestrekte fjord met allerhande vertakkingen en eilanden. Een prachtig spektakel. We worden gewoon verwend!

De volgende dag gaan we Wellington bezoeken. Staat bekend als een winderige en regenachtige stad. Maar een windstil zonnetje lacht ons toe.
Terrasjesweer dus. Vrij snel vinden we dicht bij alle bezienswaardigheden en een trendy verbouwd stukje haven “de ideale uitkijkpost”, om onder het genot van…., het leven van de hoofdstad te observeren.
Uiteindelijk maken we ons los van de gezellige drukte en gaan we richting “Te Papa”, het bekendste museum van Nieuw Zeeland. Bij een havenkom wordt onze aandacht getrokken door een groepje opgewonden kijkers. Tot onze verbazing zien we 4 grote pijlstaartroggen rustig in het water zweven terwijl verderop wat jongelui in het water rondzwemmen. Zwemmen is hier blijkbaar niet zonder risico.
Inderdaad een prachtig museum. We zijn heel wat wijzer geworden over de werking en de krachten die vrijkomen bij aardbevingen en vulkanen, een steeds terugkerend gespreksonderwerp in NZ. En na een vleugje Maori cultuur zijn we gaan ronddwalen langs de belangrijkste gebouwen van de stad, op zoek naar het hoogtepunt waar Elsje verlangend naar uitkeek: “Possum”. Dat is een dier dat een echte plaag is in NZ , maar ook een winkel in Wellington die alleen maar kledij verkoopt gemaakt van Merinowol vermengd met de pels van possum. Een must voor iedere vrouw die er warm en elegant bij wil lopen. Operatie geslaagd en gevierd met een lekkere maaltijd in een trendy restaurant.

Na Wellington staat Napier op de agenda. Voor de volgende keer.....