6 maart

Vandaag beginnen we met de verkenning van de vulkanische en geothermische bezienswaardigheden van NZ. Rotorua is onze eerste, en ook meest bekende halte. Het wordt dus een hele kunst om de grootste toeristen kuddes te mijden. Daar waar bussen, boten, vliegtuigjes en helikopters zijn, zijn ook onze o zo talrijke aziatische vrienden te vinden. Wegblijven daar en in de nabije omgeving. Daar waar alleen de benenwagen uitkomst biedt is de massa weg en kunnen we rustig kijken en fotograferen. Rotorua is een kleine stad gelegen aan een meer. Het is wonderlijk hoe overal, tot midden in de stad toe, blubberende modderpoelen, borrelend water, sissende spleten en stomende gaten van allerhande afmetingen te vinden zijn. De neusgaten worden voortdurend geprikkeld door een geur die afkomstig lijkt van rottende eieren: zwavel dus. ( eindelijk eens een voordeel als je niet kunt ruiken ha,ha) Een deel van het grotendeels blauwe meer is melkwit geworden door zwavel die gekristalliseerd is. En om de feestvreugde compleet te maken was er vandaag een kleine aardschok te voelen in de stad. Het zal je stad maar wezen.

Dit is ook het gebied waar de Maori’s talrijk aanwezig zijn. Her en der in de stad vonden we pareltjes van kunstig houtsnijwerk waarmee de Maori’s hun kerkjes en scholen versieren. Echte kunstwerkjes die dus niet alleen in musea te vinden zijn.

De volgende dag bezoeken we nog vlug een nationaal park waar alles blubbert, borrelt en spuit in alle mogelijke kleuren. Het weer schijnt overmorgen sterk te veranderen en dit hoogtepunt willen we nog even meemaken met goed weer. Dus: 6 uur, vroeg uit de veren, want we willen de toeristenstroom voor zijn in het nationale geothermische park. Het lukt. We kunnen met gemak onze camper parkeren en zijn één van de eersten bij “Lady Knox” de geyser die op haar betere dagen tot 20m hoog spuit. We hebben geluk. De lady heeft er zin in vandaag. We zijn onder de indruk van de kracht! Daarna wandelen we door het park. Strikt verboden en levensgevaarlijk om het pad te verlaten, want de ondergrond is erg instabiel door alle thermische activiteiten. Niet dat iemand ook maar enige aandrang voelt daartoe. De botsing van twee aardplaten veroorzaakt niet alleen aardbevingen maar trekt ook een brede strook van de oostkust tot de westkust van het noordereiland vol verticale spleten die diep de aarde ingaan en waarlangs van alles naar boven komt, niet alleen warmte en stinkende dampen, maar ook zwavel, arsenicum, allerhande metalen, kortom, een hele lijst vol. Met als gevolg een enorme kleurenpracht dwars door het bosrijke terrein heen. Het lijkt soms echt op een schilderspalet. Prachtig mooi. Napratend over deze voor ons unieke ervaring hebben we ‘s avonds de camper lekker vrij neergezet aan de rand van een meer. Het zal jullie vast niet verbazen dat dit een gewezen overjarige vulkaan is, van behoorlijke omvang overigens, maar waarboven zich nu de voorspelde dreigende donkere wolken samenpakken. Als dat maar niet tot een uitbarsting komt.

En ja hoor, wat heeft het geregend en gewaaid vannacht. Wel lekker knus in de camper. Als we ‘s morgens wakker worden giet het nog steeds. Echt een dag om de hele dag in bed te blijven! Maar dat doen we niet! We rijden door naar het Tongariro national park met 3 klassieke vulkanen, waarvan mt Ruapehu (mount Doom in LOTR) 2800m hoog is, waarop nog sneeuw ligt en ‘s winters geskied wordt.
Het valt mee met de regen, maar er staat een koude wind. Boven zul je niet kunnen blijven staan en daarom is de wandeling naar de top afgelast. De temperatuur is er -7.

En dan: vandaag gaat het gebeuren, de wandeling naar 2 kratermeren, dicht bij de mt Ruapehu, een actieve vulkaan van 2300 m hoog.
In 1998 heeft hij zijn laatste visitekaartje afgegeven middels een uitbarsting. Het beeldmateriaal daarvan hebben we in het infocentrum kunnen zien. Het was geen lavastroom maar roodgloeiende brokken materiaal die de lucht werden in geslingerd en die nu nu her en der verspreid in het terrein liggen.
Het is een ruig landschap dat bij donkere luchten heel dreigend overkomt zoals in de film. Helaas, de wolken waren er wel maar niet zo dreigend als we gehoopt hadden. Wel laag genoeg om de top aan het zicht te onttrekken. Heel even was de kratermond min of meer te zien en dat hebben we vlug kunnen vastleggen.
Na 7 uren zuchten en steunen, wat zijn die hellingen toch steil (vooral op een mindere dag), waren we terug beneden alwaar deze keer geen tafeltje was om te reserveren. Dat hebben we dan maar zelf gedekt. Om nadien ook nog dit verslag te maken.
Vakantie is soms hard werken!

De volgende dag hadden we het vizier gericht op mt. Taranaki ( of de westerse naam mt. Egmont), het prototype van een vulkaan, 200 km verderop, gelegen aan de westkust. Maar vóór vertrek konden we niet aan de verleiding weerstaan eerst nog een koffie te gaan drinken in een chique hotel in Engelse koloniale stijl. De lounge met zijn spiegels en kroonluchters waren volgens onze reisgids het bezoeken waard. Het is nu toch wat vergane glorie maar wel leuk om de fantasie even te laten op inwerken.
En dan met frisse moed op pad. We wilden de vulkaan benaderen via een binnenweg (130km lang ) met de mooie naam “ the forgotten world highway “. Tijdens de laatste kilometers zouden we de vulkaan prachtig in beeld krijgen als beloning voor het lijden dat eraan voorafging. Dit is misschien ietwat overdreven maar zo smal en bochtig hadden we het nog niet gehad. Anderhalve rijstrook is krap als je de tegenligger niet kan zien aankomen. Het mag dan een vergeten wereld zijn, een haastige boer kom je altijd wel tegen. Het fantastische gemiddelde van 25 km/h was de eindscore van deze tocht door een verlaten maar prachtig gebied.
In plaats van in Zuid-Amerika kan de rally Parijs-Dakar beter hier verreden worden.
Halverwege was er plots een dorpje, een spookdorpje wel te verstaan, met een in gebruik zijnd hotel-annex bar- in westernstijl.
Het terras zat vol motorrijders, type stoere boys, die een ouder echtpaar de dag van hun leven bezorgden met een rondrit in een trike.(3 wielig motorvt). Gelukkig voor hun was de kans op alcoholcontrole langs deze weg vrij klein.
Het zoeken van een camping is een donker avontuur geworden. Gelukkig konden we nog een goed indiaas restaurantje vinden want de puf om te koken was ver te zoeken.

Helaas hebben we ons doel niet gehaald. Het regende niet, zoals voorspeld was, maar de wolken hingen super laag.
En alle wolken die er waren bleken zich verzameld te hebben rond de vulkaan. We hebben gewacht, ons verplaatst, opnieuw gewacht, gesmeekt en gedreigd, het mocht niet baten. Mt Taranaki, een flinke jongen van 2500 m, was volledig van de aardbodem verdwenen.
Volgens de foto in onze reisgids is het een hele mooie vulkaan. Het zal wel, we hebben er niks van gezien!
Het gebakje in de patisserie van het nabijgelegen stadje was erg lekker. Weg met de teleurstelling.

Waitomo is het centrum van de Nieuw Zeelandse onderwereld. Dat is ons volgende doel. De streek is vergeven van de grotten. De kalksteen, ook bovengronds ruimschoots aanwezig in de vorm van kliffen, was een gewillig slachtoffer voor het vele water. Wat is nou bijzonder aan dit uitgestrekte grottenstelsel.
Sommige plafonds hangen vol met duizenden glimwormen, die in niets lijken op de europese glimwormen.
Hier zijn het de larven van een mug, die negen maanden lang (sic) aan een kleverige draad hangen. Met hun lichtjes lokken ze insecten naar zich toe die verstrikt raken in de wirwar van draden en zo tot voedsel dienen tot de larven verpoppen.
Het is een mooi spektakel om daar in een bootje onderdoor te glijden in het duister. Een perfecte sterrenhemel onder de grond. We waren gelukkig vroeg, zodat wij in alle rust van die pracht konden genieten. Buiten hoosde het inmiddels, zodat we onze wandeling maar hebben afgelast.
We gaan dan maar terug en rijden richting onze volgende bestemming: Matamata. Onderweg stoppen we om door het beroemde vogelreservaat te lopen en vogels te spotten. We lopen door een prahctig bos druipend van de regen, maar dat past wel bij een regenwoud. We horen allerhande vreemde vogel geluiden die je bij ons niet hoort, maar we zien ze niet!
Onderweg gaan we kamperen aan een meer en we staan vrij, helemaal alleen. Dat is zó heerlijk!

's Morgens bij het ontbijt zien we meer vreemde, mooie vogels dan gisteren in het reservaat ha, ha.
Vandaag wordt hobbit dag. We gaan naar Matamata, daar waar de opnames gemaakt zijn van de Gauw uit de LOTR. Het is warempel mooi weer aan het worden onderweg, terwijl de ochtend nog grijs begon. Zon, wolken en blauwe lucht. Als we in Matamata aankomen zakt de moed ons in de schoenen, er staan wel erg veel auto’s. Maar het valt mee. Omdat Gilbert niet zo'n hobbit fan is, ga ik alleen en daardoor kan ik snel met een rondleiding mee. Zo leuk om echt door de set te lopen, terwijl de gids aanwijst waar welke scène in de film zich afgespeeld heeft. Was echt genieten voor mij! Ook vertelt ze allerhande wetenswaardigheden van tijdens de opnames. Leuk!
Na nog een lekker ijsje gegeten te hebben rijden we door richting de Coromandel, waar we op een camping dicht bij de zee gaan staan. We zijn een beetje laat maar het is hier zo handig dat er op de campings overal een grote keuken hebt. Met ovens, grill, magnetron. Op die manier kun je soms lekker snel een maaltijd maken.