Woensdag 1 maart

Vandaag vooral gereden. Napier is bijna 300 km. en op deze wegen is dat geen sinecure. We zijn mooi op tijd op een camping aan de zee en wat een prachtige plaats hebben we! Boven op het “duin” met aan alle kanten uitzicht. We kijken zo over de zee en zien Napier liggen. Echt boffen.

Morgen met de bus naar Napier. Dus op tijd er uit. Prachtig weer, een van de weinige keren dat we buiten in het zonnetje kunnen ontbijten, heerlijk. Om 10.30 met de bus mee die vlakbij de camping stopt. Koffie en thee op terras en dan op zoek naar het art nouveau centrum voor een plattegrond en een wandeling van 2 uur door de stad. Blijkt het centrum niet meer op het adres te zitten, maar even later lopen we er toch tegenaan. Op die manier lopen we wat gerichter en krijgen we via het gidsje uitleg over elk gebouw. Mooie stad, Waar ook veel auto's rondrijden uit de twintiger jaren van de vorige eeuw. We eten onze lunch op een mooie plek aan de zee en willen vast even kijken waar de enige bus vanmiddag vertrekt. Jeetje wat een gedoe! Niemand die het weet en op allerhande bushaltes die we zien staat niet het goede nummer. We lopen ons suf en gaan uiteindelijk naar het info centrum, waar ze ons de weg wijzen. Dan vinden we wel dat we een ijsje verdiend hebben. Bij een ijswinkel die allerhande prijzen gekregen heeft, zelfs nog in 2016 als beste ijs van NZ. Woow, genoten van dit lekkere ijs!

Nog een terrasje om af te sluiten en dan weer terug naar de camping.

Gilbert trommelt me de volgende morgen uit bed door te zeggen dat de zon net opkomt. Dat moet ie geen twee keer zeggen, maar het is vals alarm. Ze komt net van boven een grote wolk die boven de horizon hangt en ze is gewoon geel, geen mooi licht of zo.
We zeggen vaarwel tegen onze prachtige kampeerplek. Vullen water, legen de wc, tanken goed vol, wisselen de gasfles voor een volle en onderweg doen we boodschappen. Zo, alles gevuld, klaar voor het verlaten gebied van de oostkust. In Gisborn tanken we nog eens vol. Voor 4 dagen avondeten in huis. Echt zo’n gevoel even niets en niemand nodig te hebben, heerlijk.

We rijden langs een prachtige weg, deels langs de kust deels door middelhoge bergen en niet druk. We stoppen tegen vijven op een camping aan de zee bij Tolaga bay, waar de langste pier van NZ is. We vinden dat we een wijntje verdiend hebben en drinken die op een bankje aan de zee, gezellig. Dan lopen we nog even over de pier voor foto’s en komen daar een vader met dochter en vriendin tegen en raken natuurlijk aan de praat. Zo leuk dat de meeste NZeelanders dat doen! De zoveelste zoon van een Nederlandse immigrant die we tegenkomen. Even later met weer een andere man aan de praat op de pier.
Rustig avondje en dan naar bed. Morgen verder langs de oostkust, maar hopen dat het weer zo prachtig blijft!

Zeker de meest vieze camping die we tot nu toe gehad hebben. Ik was me in de camper, zo vies is alles. We zijn op tijd weg en rijden langs een prachtige weg omhoog langs de kust. Nog altijd stralend weer. Willen een koffietje doen ergens, maar dat lukt hier niet. Je kunt wel merken dat het niet erg toeristisch is. In Tikitiki stoppen we om de Saint-Mary's church te bekijken vol met houtsnijwerk van Maori’s. Heel erg apart en mooi.
We vervolgen onze weg naar Te Araroa en ergens tussenin komen we een heel leuk koffie tentje tegen waar ze ook allerhande Manuka honing (soms meer dan 100$ per pot!) en thee verkopen. Aardige vrouw en een mooie tuin waar we lekker koffie en thee drinken. Ik koop dan ook een zakje thee, gewoon voor de fun. Manuka zou een helende werking hebben voor van alles en nog wat. Baat het niet het schaadt ook niet ha, ha.

In Te Araroa aangekomen eten we pal aan de zee onze lunch op. Een prachtige plek waar we ook nog 2 albatrossen zien. We missen hier wel de grootste pohutukawa boom. Niet gevonden. We lopen een eind langs de zee met de voeten door het water, heerlijk. Verder langs de prachtige ruige kustweg. Ik wilde zo graag naar de macadamia farm, maar die is helaas gesloten. Jammer.
We kamperen vlak bij Opotiki. We installeren ons en zijn echt helemaal afgepeigerd. Kennelijk is het rijden hier toch enorm vermoeiend.

Morgen verder naar Rotorua waar de modder borrelt. We zijn benieuwd naar al die thermische krachten daar.