Na cape Reinga kunnen we alleen maar zuidwaarts trekken. Deze tocht eindigt onvermijdelijk bij Auckland, eindpunt van onze reis in NZ. Maar niet nadat we nog een paar leuke omzwervingen hebben gemaakt, hoofdzakelijk langs de westkust.

Eerst en vooral is daar Ahipara, een klein gehuchtje aan de westkust, beginpunt van de “ 90 miles beach”. Bij laag water kan men (met een SUV) ongeveer 100km over het strand rijden richting cape Reinga langs hoge duinen en zonder bebouwing tegen te komen. Wij hebben er een lange, eenzame en verfrissende wandeling gemaakt. Urenlang, uiteindelijk bij ondergaande zon, alleen met elkaar, de zee en de meeuwen. Wat was dat prachtig!

De volgende dag bracht ons via kleine weggetjes naar Opononi . Het leuke was dat we een kleine veerpont nodig hadden om een langgerekte baai over te steken. Het deed ons zowaar aan de gezellige Zeeuwse ponten terug denken. Bij de landingsplaats werd onze aandacht getrokken door een café dat op palen aan de oever van de baai stond. Daar hebben we het lekkerste zelfgemaakte gebak van NZ geproefd. De terreur van de weegschaal begint toch pas ná de vakantie.

Vanaf onze afgeleefde camping aan de baai van Opononi konden we de Maori observeren die aan het oefenen waren met hun zelfgebouwde kano’s. De coördinatie was nog voor verbetering vatbaar, vonden ze zelf blijkbaar ook want de sessie was snel klaar.

Ons natuurminnend hart hebben we kunnen laven in “ Waipoua forest “ , een stuk regenwoud waar veel Kauri bomen staan. Flinke knapen, komen alleen in Nieuw Zeeland voor maar zijn onderhand zeer kwetsbaar. ( een meer voorkomend probleem in NZ). De grootste kauri die wij gezien hebben had een omtrek van 16 m en een leeftijd van +/- 2000 jaar. Een imponerend stukje natuur.

De dag eindigde op een camping, aan zee uiteraard, waarvan de uitbaatster nederlandse roots had en nog behoorlijk nederlands praatte. Daar hebben we er al heel wat van ontmoet ondertussen.

Een lange rit heeft ons nu echt in de buurt van Auckland gebracht, maar we blijven hardnekkig aan zee kamperen. We zijn er nog niet klaar mee. Hebben wel een ommetje gemaakt om een ranch te bezoeken waar macadamia noten verbouwd worden. De ene helft van dit reizend echtpaar zou de vakantie als mislukt beschouwd hebben als dit bezoek voor de derde maal de mist zou zijn ingegaan.

Gelukkig was bezoek mogelijk. De ranch was ondertussen in handen van Chinezen, half vervallen maar wel in bezit van een verkooppunt waar duidelijk bleek dat Chinezen goed kunnen rekenen.

De camping aan het surfstrand beviel zo goed dat we nog een extra dagje bijgeboekt hebben. Tientallen (golf)surfers in zee, van heel jong tot oud. Een populaire sport, letterlijk van vallen en opstaan. Leuk om het een tijdlang te observeren want naast hilarische situaties zijn er ook echte acrobaten te aanschouwen.

Maar de echte reden waarom we naar hier gekomen waren is dat er op de kliffen een grote kolonie “jan van genten” nestelt die vanaf uitkijkpunten goed te observeren is en vrij dicht te benaderen is. Een mooie en sierlijke vogel. Het toeval wil dat de jongen op uitvliegen staan en druk aan het oefenen waren door als bezeten te klapwieken met hun vleugels. Ze hadden zo kunnen opstijgen. Helaas wilde het nog niet lukken.

Verplaatsing naar de Karekare beach, waarschijnlijk onze laatste pleisterplaats aan de kust. Het is de buurt waar voor de film “ the piano” de opnames op het strand en in het regenwoud zijn gemaakt. Het bezoek daaraan is voor de dag daarop want in nachtelijke avonturen hebben we geen zin. Blijkt ‘s anderendaags een goed keuze te zijn.

De volgende dag maken we een afdaling via de meest enge, smalle weg van NZ naar het meest woeste strand van NZ. Eenmaal aan begonnen moeten we naar beneden. Keren is onmogelijk. Gewoon hopen dat er geen tegenliggers komen want dan wordt het feest. We hebben geluk.

Het strand is duidelijk herkenbaar als de opnamelocatie voor de film “the piano”. Hoe zij het benodigde materiaal daarvoor daar gebracht hebben mag joost weten.

Leuk om even rond te lopen en afscheid te nemen van de nieuw zeelandse kusten.

Onze route gaat nu naar Auckland, onze laatste pleisterplaats. Vanaf een hoge heuveltop waar een mooie uitspanning staat hebben we een prachtig uitzicht over Auckland. Tijdens twee rondjes hele lekkere koffie en thee hebben we rustig zitten kijken waar we onze laatste rustige dagen in NZ zullen doorbrengen. Een moment van heimwee en tevredenheid.

Dan komt onvermijdelijk onze laatste actieve dag in NZ. We nemen afscheid met een bezoek aan Auckland. Onze camping ligt op loopafstand van het treinstation. De ideale oplossing voor ons want de camper kunnen we nooit parkeren in het centrum van de stad.

De woonhuizen zijn overwegend vrijstaand gebouwd en daardoor is de stad met 1,5 mln inwoners enorm uitgestrekt. En heuvelachtig, want gebouwd op 42 oude vulkanen. Houdt het leven spannend in NZ.

Het havengebied met aansluitend het financiële centrum en de “sky tower” zijn het gezelligst is ons gezegd. De koffie en het gebak zijn er in ieder geval lekker. Omdat onze benenwagen tekenen van vermoeidheid vertoont besluiten we een rondvaart te maken. Best gezellig om vanuit een luie stoel de skyline te bewonderen.

En dan van de skyline naar de skytower, 328m hoog. En om in de sfeer van NZ te blijven heeft men er een paar spannende elementen aan toegevoegd: de bodem van de lift is een glasplaat om al griezelend alvast aan de hoogte te wennen. Ook het uitkijkplatform, 190 m hoog, bevat glazen vloerdelen. Links en rechts wordt voorzIchtig gevoeld of het glas wel sterk genoeg is zoals het badwater op zijn temperatuur getest wordt. Geinig om te zien.

Sommigen trekken lijkbleek weg wanneer ze de kabel zien waaraan de echte durvers naar beneden springen. Ook wij krijgen rillingen.

Maar het uitzicht is grandioos. We hebben er een aardig tijdje vertoefd tot het moment gekomen was voor onze grandioze afsluitende actie: een chique diner in de “ferry building” met uitzicht op de haven. Lekker, feeëriek en gezellig . We vinden het een passende afronding van een prachtige en onvergetelijke reis.

Zoals men hier zegt: so long guys!